Podpatrzone z ulicy

Pierwszą rzeczą, która się rzuca w oczy na ulicach Seulu (oprócz pięknych Koreanek he he) to tłumy babć i trochę mniejsza, lecz równie liczna w porównaniu z krajami Europy, ilość dziadków. Tylko starsi ludzie rozdają darmowe gazety typu „Metro” przed wejściami do stacji. Tylko oni zbierają potem te gazety w metrze na makulaturę. Zdziwiło mnie to trochę, gdyż u nas takie prace wykonują najczęściej studenci. Odpowiedź na pytanie czemu tak dużo starszych ludzi pracuje, zamiast rozkoszować się jesienią swego życia, jest jednak prosta. Otóż w Korei nie istnieje coś takiego jak system emerytalny. Dlatego wielu młodych Koreańczyków, zwłaszcza na wsi utrzymuje swoich rodziców.

Inną rzeczą typową dla Koreańczyków są telefony komórkowe. Na każdej ulicy jest jakiś stragan albo sklep, gdzie można kupić taką zabawkę, która oprócz telefonu pełni funkcję aparatu cyfrowego, telewizora, odtwarzacza MP3 i jeszcze wielu, tylko prać i gotować nie potrafi. Kształty i modele są przeróżne i pewnie wielu z nich nigdy nie ujrzymy na polskich ulicach.

By korzystanie z telefonu było łatwiejsze, wszędzie od metra po kina, można znaleźć ładowarki, które naładują twoją komórkę w czasie od 2 do 10 minut. Ponoć nawet w Japonii tego nie mają!! Zasięg też jest nieporównywalny z polskimi warunkami. W naszym kraju, gdy tylko schodziłem do piwnicy mogłem sobie pomarzyć o wysłaniu SMS-a, a tu nawet głęboko pod ziemią sygnał nie spada nawet o jedną kreskę. Dlatego chyba wprowadzono zasadę, że jeśli rozmawiasz przez telefon w metrze to powinieneś zasłonić ręką usta, by nie przeszkadzać swoją rozmową innym. Na początku o tym nie wiedziałem i gdy tak wparowałem do metra z telefonem przy uchu, cały wagon nagle spiorunował mnie wzrokiem.

Pamiętam też jak podróżowałem raz z pewną Koreanką. Byliśmy razem chyba 4 godziny, ale tylko przez 15 minut rozmawialiśmy ze sobą, bo przez resztę czasu cały czas gdzieś dzwoniła.

A oto porcja zdjęć ukazująca typowe Koreanki młodego pokolenia. Autor tychże fotografii pragnie pozostać anonimowy.